کتاب آشوب یادها

چهارده سال پیش

روزی که صورت مثله شده و در هم ریخته مقاله خود را در مجله ” خوشه ” دیدم و پی بردم که سرنوشت رد و قبولی مقالات به دست سردبیران معذور و نامرئی افتاده است ، قلم شکسته دم در كشیدم و به کنج خاموشی و فراموشی خزیدم .

این سکوت سنگین سالها ادامه داشت و شرط عقل نیز چنین بود. آخر ، نویسندگی حرفه من نبود که با تحمل هرخواری و دوری برای گذران زندگی بدان اند انهم دهم ، قلم را هم هرگز نردبان ترقی نکرده بودم که در شرايه خاف ان را به راههای متفاوت و گاه و متناقض يدونم .

خاموشی ناگزیر و متمادی به تدریج شوق نویسندگی را در اعماق ضمير من به فراموشی سپرد ، و بس که خاموش نشستم سخن از یادم رفت . نوازنده ای که سالها دستش به ساز نرسیده و انگشتانش بر تارهای آن نلغزیده باشد ، كم كم مهارت و نرمی پنجه را از دست می دهد و برای هنرنمایی مجدد نیازمند ماهها تمرین و تلاش است . وضع شاعر و نویسنده نیز پس از سالها متارکه و سکوت بی شباهت به حال نوازنده …